Met één vraag een hele zaal op laten staan.
Het gebeurde vanavond op de berg, dè berg.
We zijn er, samen met nog vele andere Hollanders.
Alpe d’Huez is een Hollandse nederzetting geworden.
In plaats van ‘bonjour’ is het ‘hallo’.
Tijdens de vakantie altijd een beetje jammer maar hier kan het gewoon, een week lang.
Het is hier één mierenhoop van vrijwilligers die allemaal hun taak hebben en langzaam komt er een heel dorp van tenten, dranghekken en Hollanders tevoorschijn.
Veel fietsers ook en hier en daar een verdwaalde kaars die ter nagedachtenis aan dierbaren brandt.
Het gevoel dat ik iets bijzonders ga meemaken hier komt langzaam naar boven.
Wat ook langzaam naar boven ging vandaag was ik.
Er werd vandaag al volop getraind op de berg en ik besloot een stukje naar beneden te lopen.
Met de auto hadden we alle 21 bochten,15 kilometer lang al naar boven genomen en zittend in de auto vond ik het al een hele toer.
Maar allemachtig, als je dat ding fietsend moet bedwingen!
Naar beneden gaat altijd makkelijker dan omhoog en vrolijk stapte ik het dorp door.
Er kwamen fietsers boven met rode hoofden, trillende armen en zweet over heel hun lijf.
In opperste concentratie zaten ze op het zadel, een verbeten blik in de ogen.
Ik vroeg me af waarom je in vredesnaam zoiets gaat doen en ineens drong het tot me door.
Mensen met kanker moeten ook vechten, zij kunnen niet afstappen, dus is opgeven geen optie.
Die berg bedwingen op de fiets is een gevecht van één dag, kanker heb je veel langer.
Dus fietsen ze naar boven met alle wilskracht die ze uit hun lijf kunnen persen.
Ik liep een stukje naar beneden terwijl de vechters langs me naar boven gingen.
Een praatje hier en daar en weer verder wandelen.
Tot de eerste bocht van boven.
Daar draaide ik weer om en ging terug naar boven.
Man, wat had ik spijt dat ik zo vrolijk naar beneden gehuppeld was!
Met een rode kop en het zweet in mijn bilnaad kwam ik boven aangestrompeld.
En die fietsers gaan soms zes keer naar boven in een dag!
Vanavond was de officiële opening van de Alpe d’Huzes in Palais des sports.
Een complex met onder andere een grote zaal waar presentaties gegeven kunnen worden.
Het zat tot de nok toe vol.
Er werd info gegeven voor de renners en vrijwilligers over hoe de week zal gaan verlopen.
En…. waarom zoveel mensen die zware rit naar boven gingen maken.
Om geld in te zamelen om kanker uit te roeien want wie had er niet met kanker te maken gehad?
Toen kwam de vraag: ‘ Wie heeft in zijn familie, omgeving, vriendenkring mensen die kanker hebben of kanker hebben gehad?’
Dat was voor mij tot nu toe het grootste kippenvel moment.
De hele zaal stond…..
Ik dacht aan het t-shirt wat in mijn tas zit, vol met namen van mensen die het ook hebben of hebben gehad.
Die nog leven of het gevecht tegen de ziekte hebben verloren.
Donderdag draag ik het met trots hier op de berg terwijl het Alpe d’Huzes lied, dichterbij de hemel kom ik niet, gezongen word hier.
Wie er nog een naam bij wil, het kan tot woensdag doorgegeven worden.
Er wordt een foto gemaakt van het shirt hier boven op de berg, ter nagedachtenis aan iedereen die vecht of gevochten heeft.
Fijne avond nog, Mary.
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
