Vanmorgen na het ontbijt weer een stevig stuk gewandeld.
Als ik nu nog putten in mijn dijen heb weet ik het ook niet meer. 😉
Misschien moet ik me toch maar aan een paar bochten meer gaan wagen want na je twintigste gaat het allemaal wat sneller met dat uitdijen.
De zon schijnt flink door en met een koud windje gaat het hard hier.
Het voorhoofd is rood en gloeit en dat komt niet door koorts.
Er ligt een vliegveldje op de berg waar kleine vliegtuigjes bergopwaarts landen.
Daar ging ik een kijkje nemen.
Onderweg zag ik een vrouw midden op de weg staan, in een blauwe jurk.
Ze hield iedereen aan die langs haar reed, liep of kroop.
Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een man was en hij kwam ook mijn kant op.
Met een dienblad met bekers koffie was hij geld aan het inzamelen voor het KWF.
Omdat ik vanavond iets te vertellen wilde hebben, waar ik al niet aan twijfelde of het zou lukken, kocht ik een beker en kreeg een stoel om te zitten.
‘Wat is jullie verhaal?’
Er was een jonge vrouw bij me komen zitten die vrolijk om zich heen keek.
‘Mijn vader is gestorven aan kanker en ik heb zelf een half jaar geleden borstkanker gehad. Ik ging fietsen voor mijn vader maar was ineens zelf ook de klos dus fiets ik ook voor mezelf.’
Gelukkig is ze tot nu toe ‘schoon’ en heeft geen uitzaaiingen en ook geen chemo nodig gehad.
Ik vroeg haar of ze donderdag ook naar boven ging en ze antwoordde dat ze ging proberen om twee keer de top te bereiken.
Een diepe buiging van mijn kant voor haar omdat ik wandelend één bocht al flink vond, laat staan 21 bochten na die k..ziekte.
Ik vroeg nog of het evenement geen Lourdes-effect ging krijgen omdat het de hele week alleen maar over kanker gaat en er alleen maar mensen rondlopen die direct of indirect met de ziekte te maken hebben en elkaar hier opzoeken.
Daar hadden zij geen last van, ze gingen fietsen en wisten zelf waar ze het voor deden. Met de rest bemoeiden ze zich niet.
Toen ik weer verder ging kreeg ik drie kussen en ik was onder de indruk van haar verhaal.
De man in badjas had weer nieuwe koffiedrinkers aan zijn tafel en de stemming zat er inmiddels goed in.
‘s Middags ging ik een kijkje nemen bij Monique die vrijwilligster is bij het Kaarsenteam.
Daar is ook een plek ingericht waar mensen een papieren hartekreet achter kunnen laten op een muur.
Omdat Monique bezig was ging ik eens kijken wat er op de harten geschreven stond.
Na hart nummer twee kwamen de waterlanders en ben ik gestopt met lezen.
Er zaten mensen aan tafel die aan het schrijven waren en het verdriet was van hun gezichten af te lezen.
‘Papa ik mis je zo.’ Dit stond op het eerste hart in kinderhandschrift geschreven.
Even later zag ik een klein meisje aan de tafel zitten met haar gezicht in haar handjes, ze huilde.
Wat een verdriet!
Ik besefte dat mensen hier vooral steun aan elkaar hebben en dat niemand hier raar opkijkt als iemand verdriet heeft omdat iedereen wel weet hoe het voelt.
Iedereen gaat er op zijn manier mee om, de één fietst en heeft verder niemand nodig, de ander wil het verdriet delen met mensen die weten wat het is om iemand dichtbij te hebben die kanker heeft (gehad)
Geen tweede Lourdes dus maar fietsen met het doel een berg geld voor onderzoek tegen kanker in te zamelen.
Ik heb een kaars gekocht en op het etiket de tekst: Deze kaars brandt voor iedereen die op mijn t-shirt staat, gezet.
Hij wordt aangestoken in bocht zeven en zal daar branden tijdens de koers.
Het was een dag met een lach en een traan.
Liefs, Mary
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
