In de aanloop naar donderdag hoopte ik mensen te spreken die mij konden vertellen wat de Alpe d’HuZes zo speciaal maakt.
Het enige evenement wat ik heb meegemaakt dat helemaal op vrijwilligers draait is Jeugdland Strijen.
Daar kan ik dit niet mee vergelijken omdat iedereen daar elkaar kent.
Wat een organisatie is er nodig om dit in goede banen te leiden.
Er zijn zoveel teams van vrijwilligers dat ik de tel inmiddels wel ben kwijt geraakt.
Het is een gekrioel van vrijwilligers, deelnemers en supporters.
Daar tussendoor kom je heel af en toe een Fransman tegen die er inmiddels aan gewend is geraakt dat hij gegroet wordt met hallo in plaats van bonjour.
Vanmiddag ben ik het dorp doorgewandeld in de hoop een praatje aan te kunnen knopen maar helaas.
Niemand is hier alleen en groepjes mensen liepen druk met elkaar in gesprek door, ik kon met niemand oogcontact maken, laat staan een praatje aanknopen.
Tegen etenstijd ging ik weer richting Palais des Sports waar Monique vrijwilliger is bij de Hartenkretenmuur en gedenkkaarsenverkoop.
Die muur, dat is een heftig ding hoor!
Die brengt zoveel emoties teweeg dat er regelmatig een glaasje water aangerukt moet worden voor mensen die hun best doen te verwoorden hoezeer ze iemand missen en dat soms vol tranen op het papieren hart schrijven wat vervolgens op die muur komt te hangen.
Daar sprak ik de man van Cisca, ook een vrijwilligster daar.
Hij ging naar boven fietsen, omdat hij dat gewoon zijn taak vond.
Zijn steentje bijdragen omdat hij graag zou willen dat, als hij ooit ziek zou worden, er nog steeds genoeg geld binnen zou komen om uit te vinden hoe die ziekte uitgeroeid kon worden of tenminste chronisch in plaats van dodelijk.
Daarbij kwam nog dat hij nu een extra goede reden had om de berg te beklimmen op zijn fiets.
Zijn vrouw heeft pas borstkanker gehad.
Ze is geopereerd en staat er toch maar, daar bij die hartenmuur als vrijwilligster.
Ik keek naar de muur en tafels waar mensen aan zaten te schrijven en slikte….
Monique was klaar en we gingen richting tent waar we zouden gaan eten.
Op weg daar naar toe kwamen we een andere Monique tegen.
Ik had haar in Papendal gezien waar ze haar verhaal op het podium deed voor een zaal vol mensen.
Een indrukwekkend verhaal en dat is zacht uitgedrukt.
Monique is ziek en wordt niet meer beter.
De ziekte heeft haar keer op keer proberen in te halen en heeft dit keer gewonnen.
Als je haar ziet zou je niet zeggen dat ze zo ziek is, een mooie levenslustige en vrolijke vrouw.
Die gaat vast die berg wel een paar keer op, op de fiets.
Niet dus.
Ze houdt zich vast aan het leven en haalt er nog uit wat er uit te halen valt.
Ze geeft zich niet zomaar gewonnen.
Dan besef je ineens weer dat het nog steeds nodig is dat er zulke evenementen georganiseerd worden.
Of het nou tegen kanker of welke andere ziekte is, er is geld nodig voor onderzoek en dat zal op de één of andere manier ergens vandaan moeten komen.
Hier op de Alpe is in ieder geval al een mooi bedrag ingezameld en donderdagavond horen we hoeveel het precies is.
Weg met kanker!
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
