‘Wil je een lift?’
‘Wilt u met me trouwen?’
Wat was ik blij dat die man het vroeg!
Met mijn stomme kop was ik de eerste drie bochten naar beneden gewandeld.
En als je appartement boven op de berg is, moet je ook een keer terug.
Ik vroeg de man of hij morgen ook fietste?
‘Ja, ik ga hem morgen ook fietsen.’
Dat deed hij vast niet zomaar.
Dat klopte ook.
De man had een melanoom gehad met uitzaaiingen naar zijn lymfeklieren.
Maar, hij had geluk gehad en kan nog fietsen.
Ik stapte uit vlak achter de finish en ging langs de hekken staan om de lopers van vandaag binnen te zien komen.
Het regende dat het goot maar dat maakte voor het publiek niet uit, iedereen werd even enthousiast binnen gehaald.
Huilend vielen de meeste deelnemers familie en vrienden in de armen, de ontlading.
Toen ik me even omdraaide omdat de brok in mijn keel te groot werd keek ik recht tegen een groot hart van stenen op het gras die vol stond met kaarsen.
Een paar dames maakten er huilend foto’s van.
De brok in mijn keel werd nog groter, ik draaide me om en staarde naar de lucht.
‘Mary, ben je hier!’
Monique, waar ik gisteren over schreef.
Ze stond aan de finish en wachtte bekenden op.
We spraken over het weer, ditjes en datjes en toen vertelde ze dat ze bij de hartenkretenmuur was geweest.
Het was erg confronterend voor haar, zou zij er volgend jaar ook bij hangen?
Als een emotioneel verhaal op een papieren hart?
We besloten samen dat ze er volgend jaar gewoon weer bij zou zijn.
Geen onzin, ze gaat gewoon nog niet dood.
Een keer moet die Alpe d’HuZes toch leeggelopen zijn?
Geen deelnemers meer die zich uit hun naadje fietsen en lopen om kanker uit te roeien.
Niemand meer dood aan die kloteziekte.
Vanmorgen toen ik naar beneden liep en even op een hek zat uit te puffen, stopten er drie jongedames bij me.
Ik vroeg hen voor wie ze hier waren.
Eéntje vertelde dat haar vriend morgen naar boven ging fietsen.
Toen ik opmerkte dat hij dat vast niet zomaar deed werd het stil.
‘Nee….’ verder kwam ze niet.
Het besef dat deze koers niet voor niks is, werd steeds groter.
Ik vraag me niet meer af waarom mensen hier naartoe komen.
Deze ziekte zorgt ervoor dat mensen elkaar nodig hebben, steun nodig hebben.
Hij maakt zoveel slachtoffers, niet alleen de patiënten maar hele families zijn de klos als hij toeslaat.
Vanavond voor het eten gingen we ‘onze’ Monique ophalen die aan het werk was bij de hartenkretenmuur.
Mijn oog werd gelijk naar een foto getrokken, er stond een vrolijke jongen van een jaar of 10 oud op.
Ik wist het, had de tekst nog niet gelezen maar die foto hangt er niet voor niks.
Wilde het niet maar moest het lezen.
Kop in het zand werkt niet.
‘Bas, we missen je zo……’
Vouw mij maar op en stop me in de kast, die brok schoot er in en is er nog niet uit.
En zo hangen er nog een stuk of 3000!!! van die harten met tekst, waarvan sommigen met foto.
Morgen zijn het er met gemak 6000, schat ik.
Ik keek om me heen, zag overal mensen met een verhaal.
Het duizelde me, teveel van die verhalen bij elkaar.
Voor vandaag is het klaar.
Het heeft gesneeuwd bovenop de berg, het is prachtig buiten.
De zon schijnt er op en ik kijk vol bewondering naar boven.
Wonderlijk mooi.
Zouden ze het zien wat er hier gebeurt?
Dag brok in mijn keel, tot morgen.
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
