Of ik achterop de motor mee naar beneden wilde om onderweg wat foto’s te kunnen schieten?
De week had ik boven op de berg doorgebracht omdat iedereen daar zijn taak had en er ook genoeg te zien en te horen was.
Het leek me erg gaaf om tussen de fietsers te komen en het gevecht onderweg vast te kunnen leggen.
Er was alleen één probleem, ik had nog nooit achterop een motor gezeten en al helemaal niet op een berg.
Maar ja, voor alles een eerste keer en met knikkende knieën ben ik achterop gestapt.
Het viel me alles mee!
Wat was het gaaf om de spandoeken aan de wanden van de berg te zien hangen, de knalharde muziek in de bochten te horen en vooral, de renners te zien knokken om boven te komen.
Sommigen waren compleet in trance, helemaal gefocust op hun doel, boven komen.
Hoe lager we kwamen, des te warmer werd het.
Verschillende fietsers zaten lijkbleek in de schaduw op de vangrail.
Er werden sponzen uitgedeeld, bekertjes water, er werd flink aangemoedigd, geklapt en geschreeuwd.
Ik knipte en focuste en genoot.
Als ik me al afvroeg waarom mensen dit doen, de twijfel is weg.
Wat was het genieten, ondanks het droevige doel.
Eén lange sliert van fietsers ging naar boven, soms zelfs duwden de fietsers met meer energie de fietsers die geen energie meer in de benen hadden.
Kinderen tussen ouders in gingen lachend naar boven en werden extra enthousiast onthaald toen ze door de finish gingen.
Naar binnen geroepen door Betty en Bea, de twee roze vlekken die inmiddels een begrip zijn bij de Alpe.
Wat zijn ze grappig en wat zijn ze goed in dat laatste beetje energie nog naar boven halen bij de renners.
Weer boven aangekomen gingen Monique en ik in de grote tent wat eten en drinken.
Er staan lange rijen tafels waaraan het de hele dag een komen en gaan is van hongerige mensen.
Veel mensen hebben shirts aan met foto’s van slachtoffers of overlevers van kanker.
Je moet er niet te lang naar kijken, het zijn er teveel en de teksten zijn soms te schrijnend.
Buiten klonk de muziek en Betty en Bea haalden op de klanken van Hey Jude, de renners binnen.
‘Hey Bas…. hey Annemarie…. hey Sander.’
Even later ging Guus over het terrein met Brabant en alle armen gingen omhoog, er waren een hoop Brabanders.
Kippenvel over heel mijn lijf, iedereen zong mee en joelde als er weer een fietser over de laatste hobbel kwam.
Wat een energie kwam hier vrij!
Ik had het t-shirt met alle namen erop aan.
Beneden bij de hartenkretenmuur heeft Monique een paar foto’s gemaakt.
We vonden het wel een toepasselijke plek om hem daar op de foto te zetten.
De muur hing inmiddels barstensvol met harten.
Er hing er eentje tussen waar ik om moest lachen, ondanks dat de boodschap zo triest was: Lieve…. vroeger was je zo lief. We zullen je nooit vergeten. xxx
Een uur later kreeg ik nog een verrassing….
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
