‘Zou jij het leuk vinden om mee te gaan naar de Alpe D’Huzes? Foto’s maken en misschien een stukje schrijven.’
Dat liet ik me geen twee keer zeggen!
Ik heb zo’n flauw vermoeden dat de kans dat ik daar met mooie foto’s vandaan kom 100% is.
Renners die zich het snot voor de ogen fietsen en gespierde kuiten op de pedalen, dat zag ik wel zitten.
Dus stap ik eind mei in de auto, als groentje, om mee te rijden met ‘tweedejaars’ Alpe-gangers.
Vorig jaar was ik diep onder de indruk van de verhalen van het stel, emotionele verhalen maar vooral de saamhorigheid vond ik treffend.
Iedereen die er is heeft met kanker te maken (gehad) of kent iemand die het heeft, ervan genezen is of inmiddels overleden.
Het schijnt best indrukwekkend te zijn op die berg, een verhaaltje of twee moet daar wel uit komen.
Ook was er twijfel, heel even.
Want ook ik had de negatieve verhalen gehoord over de 160.000 euro die in de zak van de oprichter van de Alpe D’Huzes was verdwenen.
Er is imagoschade geleden er wordt veel moeite gedaan om die te herstellen.
Door middel van openheid van zaken, wat gebeurt er nu eigenlijk met het geld dat gedoneerd wordt?
Het geld wat zo moeilijk in te zamelen is want er zijn zoveel goede doelen die geld nodig hebben, iedere week staat er wel een collectant voor de deur of is er een inzameling via Facebook, Twitter of andere media kanalen.
Je wordt er nog net niet mee doodgegooid, de ironie…
Maar kanker, dit spreekt toch wel aan want er zijn zo verschrikkelijk veel mensen die er mee te maken hebben of krijgen.
Het zijn doorzetters bij de Alpe, ze laten zich door zo’n tegenslag niet uit het veld slaan.
Ze gaan door, net als mensen die aan kanker lijden, die kunnen ook niet stoppen.
Er is nog steeds heel veel geld nodig en ondanks de (honderd)duizenden euro’s die terecht of onterecht niet in onderzoek gestoken zijn is er nog altijd meer dan 29.000.000! wel op de goede plek terecht gekomen.
Overal zitten rotte appels maar is dat dan een reden om het maar op te geven?
Geen moeite meer te doen voor al die mensen die het zo hard nodig hebben dat er een oplossing komt tegen kanker?
Helaas hebben veel mensen het evenement de rug toegekeerd en is het aantal deelnemers dramatisch teruggelopen.
Dit betekent ongetwijfeld dat het aantal donaties ook terug zal lopen.
Waarschijnlijk gaan er nog wel wat jaren overheen voor de donkere wolk boven de berg is weggetrokken.
Neemt niet weg dat het enthousiasme van de vrijwilligers die zich met hart en ziel inzetten voor de koers en alles er omheen aanstekelijk werkt op ondergetekende.
De twijfel duurde twee seconden en daarna heb ik Ja gezegd.
Ik ga mee.
Zakdoeken gaan in de tas en een glimlach op het gezicht.
Ik wil het zelf meemaken en de verhalen horen, ‘het’ ook voelen.
Ik wil prachtige platen schieten en snotteren waar nodig.
En hopelijk keren de deelnemers na verloop van tijd allemaal weer terug om ‘het’ ook weer te voelen, om pas op te geven als de ziekte is opgerot!
Column van Mary Romijn
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
