‘Jij hebt geen buik, jij hebt een gat.’
En deze: ‘Jij kunt echt alles eten hè?’
Nog zo’n fijne: ‘Jou staat alles.’
Dit alles was zo’n twee kinderen geleden.
Inderdaad, ik kon eten wat ik wilde en er kwam geen grammetje bij.
Het figuur, zonder verkeersdrempels en randje vet aan de kanten, kon wel wat hebben qua kleding.
Als ik in de spiegel keek dacht ik niet, wat een slank mens staat daar maar, over het algemeen was ik redelijk tevreden.
Dat was toen.
Als ik foto’s van die tijd terug zie, was ik dat??
Waar is dat slanke, rimpelloze mens gebleven?
Het gat heeft plaatsgemaakt voor een heus hunebed en de kleding die toen paste is vervangen door zeker één maatje groter.
Als ik mijn sokken aantrek, doe ik dit zittend want het gevaar van omvallen ligt op de loer.
De knieën gaan niet meer zo soepel omhoog als vroeger.
Al menig maal stond ik hupsend en half omvallend, soms echt omrollend, te stoeien met een sok die mijn tenen niet haalde.
Veters vastmaken van schoenen is ook zo’n confrontatie-moment.
Er moeten dus wat kilo’s af want die skippybal die ik nu in de spiegel zie ken ik niet en wil ik ook niet kennen.
Vooral die ronde wangen die me aanvliegen als ik er een blik op werp zijn een doorn in mijn oog.
Van die mooie jukbeenderen, daar droomde ik vroeger van maar de vorm van mijn hoofd laat het niet toe dat die beenderen gezien worden.
Tel daar een paar (twee, toch?) kersenbonbons, paaseitjes en die heerlijke culinaire maand december bij op en het luchtballongevoel is compleet.
De mode van de afgelopen jaren is kort en getailleerd, wat kan ik terug verlangen naar oversized en vleermuismouwen. (al was dat erg lastig met de jas aantrekken…)
De zomer is in aantocht, sneller dan verwacht.
Zaten we vorig jaar om deze tijd nog veilig in onze cocon van winterjassen en dikke truien, nu lopen we al zonder jas buiten en worden de mouwen opgestroopt want, man man, wat is het heet buiten.
Het zweet breekt mij ook uit en dat komt niet alleen door het zonnetje waar je in deze tijd zo lekker rozig van wordt maar vooral door de ‘lovehandles’ en kipfilétjes die heen en weer zwabberen als ik uitbundig zwaai naar kinderen die uit school komen.
Kortom, er moeten wat kilo’s af.
Ik kijk naar buiten en zie joggers, fietsers, wandelaars, het ontbreekt nog aan de zwemmers die in de haven voorbij komen.
Moet dit echt?
Ik word al moe als ik er naar kijk.
Minder snoepen, best belangrijk want met veel achter een beeldscherm zitten verdwijnt er ongemerkt hartigs en zoet in het uitdijende lijf.
Sonja kan de pot op, ik vind mijn prakkie veel te lekker en je leeft toch maar één keer?
Als ik nou beloof dat ik ècht minder ga snoepen en een klein beetje meer bewegen, dan moet er toch voor de zomer een kilo of tien af te krijgen zijn?
Dan vertel ik over een maandje of drie of ik mijn sokken weer aan krijg zonder bijna mijn nek te breken.
En of mijn shirts weer wat langer zijn geworden en minder strak zitten.
Afgesproken?
Column van Mary Romijn
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
