Wildplassen in Nationaal Park de Hoge Veluwe?
Hmm, dat ging te ver.
Het was prachtig weer zondag en erg druk.
Ik klapte bijna uit elkaar.
‘s Ochtends vroeg vertrokken richting Papendal voor de aftrap van de Alpe d’Huzes waar ik voor het eerst naartoe ga om foto’s te maken en stukjes te schrijven.
Het was indrukwekkend en dat is nog zacht uitgedrukt.
Om te verduidelijken waar de sporters het voor doen werden een paar mensen het podium opgehaald.
Ze deden hun hartverscheurende verhaal en ik voelde me heel klein worden.
Keek naar een vader van een meisje van 5 die aan de gevolgen van hersenstamkanker is overleden na een moedige maar oneerlijke strijd.
Het meisje heeft in januari de strijd op moeten geven en de man stond daar zijn verhaal te doen met levensgrote foto’s van zijn dochter op een scherm achter hem.
Probeer het dan maar eens droog te houden.
Ik keek om me heen en zag nog meer mensen met een verhaal staan in de zaal, bedacht dat mijn verhaal gelukkig kort is en hopelijk blijft dat zo.
Mijn vader is overleden aan kanker en alle twee mijn opa’s.
Papendal was ‘packed’ met verhalen.
Na afloop stak ik de weg over met mijn auto om even uit te waaien op de Hoge Veluwe.
Gewapend met een flesje fris heb ik er wat rondgedwaald en op een boomstronk even het hoofd leeg laten waaien.
Wat er in gaat, moet er ook weer een keer uit en lichte drang werd hoge nood.
Zoals gezegd was het redelijk druk.
Er liepen geen hordes maar het risico met mijn broek op mijn enkels gezien te worden was reëel.
En als de kraan eenmaal loopt…
Er huizen ook zwijnen op de Veluwe.
Zit je te piesen, snuffelt er ineens een zwijn aan je kont, moet je toch ook niet aan denken!
Ik zag me al struikelend de bosjes uit komen omdat een zwijn dacht dat het volle maan was en bezoekers van het park toevallig net allemaal verzameld waren daar voor een gezellige picknick.
Of nog erger, een boswachter met een vingertje omhoog. ‘Tut tut mevrouw, dat mag niet he?’
Nee dankjewel, ik hield het wel even op.
Het bezoekerscentrum, daar hebben ze toiletten, wist ik nog van de vorige keren dat ik er was.
Wat een geluk, ik had een parkeerplaats helemaal vooraan!
Zo beschaafd mogelijk met de knietjes tegen elkaar richting de toiletten gewaggeld om daar tot de ontdekking te komen dat plassen 25 cent kost.
Streng stond de stoel van de toiletjuf tegen een muur maar ze zat er niet op.
Ondanks dat ik wist dat mijn zakken leeg waren voelde ik er in en kwam niks tegen.
Geen geld wat ergens vandaan getoverd kon worden, alleen een pinpas.
Ben ik de enige die, als ze heeeel nodig moet en het toilet ziet, het al bijna niet meer op kan houden?
Ik durfde niet naar binnen te rennen, stel je voor dat ze me zag en ik voor een gestolen plas in het schavot zou belanden!
Nog steeds met de knietjes tegen elkaar ben ik terug naar mijn auto geschuifeld om het risico van een snuffelend zwijn voor lief te nemen maar met het voornemen om nog één keer mijn auto binnenstebuiten te keren voor een paar centen die me konden redden.
En ja hoor, er lag nog 50 cent in een verscholen vakje, onder een hoopje rommeltjes.
Ik voelde me al gelijk een stuk lichter en ben gelijk terug naar de toiletten gevlogen alwaar ik met opgelucht gezicht zonder zwijnen en toeschouwers de blaas geleegd heb.
Opgelucht aan alle kanten ben ik terug naar huis gereden, naar de mensen die ik lief heb en die gelukkig allemaal gezond zijn.
Doneren kan via de volgende link: http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/teams/kanjer-zoe/
Fijne week nog!
Column geschreven door: Mary Romijn
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
