‘Lijkt het je leuk om met de motards mee naar boven te gaan, door de finish, om de Alpe d’Huzes af te sluiten? Mag je achterop, met ons, als laatsten die er doorheen gaan.’
Zoiets laat je je toch geen twee keer zeggen?
Om zeven uur waren Monique en ik bij de verzamelplaats van de motards.
We zagen ze staan, tegenover elkaar op de weg.
De muziek stond hard en ze klapten in hun handen.
Als er een fietser aan kwam, helemaal kapot soms, joelden ze hem vooruit en maakten de wave.
Het werkte aanstekelijk en er kwamen steeds meer mensen bij staan om mee te doen.
De fietsers en lopers werden even uit hun trance gehaald en bij sommigen kon er nog een lachje vanaf.
Ze konden geen pap meer zeggen maar de gedachte aan het waarom ze dit deden hield ze overeind.
Nog drie lange bochten en ze waren er, soms al voor de zesde keer die dag.
Toen de bezemwagen langs reed wisten we dat de laatste renner langs was gekomen.
Jas aan, helm op, camera in de aanslag en voor de tweede keer in mijn leven klom ik achterop bij een motard.
Twee aan twee reden we in een lange sliert naar boven, achter de laatste fietsers aan.
Mensen stonden langs de kant, klapten in hun handen, huilden en bedankten de motards.
Alle fietsers zijn mede dankzij hen veilig over de berg gegaan.
Renners kwamen naar beneden en staken hun duimen op om ze te bedanken.
Ik knipte links en rechts en slikte regelmatig de brok in mijn keel weg.
Wat een week!
We kwamen bij de finish en stopten even.
Ineens dacht ik aan het t-shirt wat ik aan had….
Jas open, vest los en daar ging de lange sliert weer verder.
De muziek dreunde ons vooruit en mensen klapten steeds harder.
Met mijn armen wijd en omhoog kijkend onder de finish door heb ik iedereen die op mijn shirt staat meegenomen.
Ze zijn op de Alpe d’Huzes door de finish gegaan!
Wat was het mooi!
Ik bedankte de motard waarbij ik achterop zat en ben afgestapt.
Alpe d’Huzes 2014 was voorbij gevlogen.
De tussenstand bedraagt: 12.351027 euro.
Een stuk minder dan vorig jaar, helaas.
De Alpe d’HuZes heeft flinke imagoschade opgelopen door miscommunicatie en slechte persberichten.
Er is hard aan gewerkt om de scherven te lijmen maar helaas kon niet voorkomen worden dat er een stuk minder deelnemers waren en sponsoren wantrouwig waren geworden.
Begrijpelijk maar als je hier een week rondloopt en ziet wat er door de vrijwilligers allemaal op poten wordt gezet en hoe hard hier gewerkt is en de mensen waar ze het voor doen, kun je alleen maar hopen dat er volgend jaar toch weer meer geld wordt opgehaald.
Ik heb hier dingen gezien en gehoord waarvan ik diep onder de indruk ben.
Mensen met kanker die naar boven liepen, soms twee keer.
Op de fiets, nog één keer die mooie en slopende tocht maken omdat het nu nog kon.
Zoals een meneer fijntjes opmerkte: ‘ Ik haal de kerst toch niet meer…..’
De mensen waar het om ging waren er en hebben het vertrouwen in de Alpe niet verloren.
Ik keek over de massa mensen heen en het besef dat één op de drie kanker krijgt was erg beangstigend.
Die kloteziekte moet gewoon oprotten.
Niemand mag meemaken wat Niek heeft meegemaakt.
Niemand mag meemaken wat de ouders van Bas hebben meegemaakt.
Niemand…
‘Je moet volgend jaar weer mee!’
Ik hoef er niet over na te denken….
Wat een week!
Alpe d’Huzes 2014
X
(excuses voor eventuele spelfouten of fout gebruikte woorden. Het was een heftig en vermoeiend weekje maar de foutjes meer dan waard. Bedankt voor het lezen en wie weet tot volgend jaar. )
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
