Column: Een goed doel

5

toren-4807Met een laatste slok koffie in mijn beker bekijk ik slaperig het laatste nieuws op mijn computer.
Op de website van Strijen.info valt mijn oog op een foto met daarop kinderen in het zwembad.
Blakend van gezondheid staan ze daar met een zwemjuf en een wethouder te poseren voor de fotograaf.
Een beetje verlegen staan ze daar, maar ze hebben een mooie prestatie geleverd.
Voor de stichting Spieren voor spieren hebben ze zich een slag in de rondte gezwommen en daarmee een mooi bedrag opgehaald voor onderzoek naar spierziekte, en leuke activiteiten voor kinderen met een spierziekte.
Het nuttige met het aangename verenigen, lekker zwemmen en goed bezig zijn voor kindjes die dat niet kunnen omdat ze niet kunnen lopen, aan een rolstoel gekluisterd zijn en soms niet ouder dan een jaar worden omdat hun kleine lijfje het beetje bij beetje laat afweten.
Als ik op zoek wat de afkorting SMA betekent, schrik ik van wat ik lees.
Het is een ziekte die kinderen erven van beide ouders zonder dat die zelf ziek zijn.
Het idee dat je je kind dit bij de geboorte mee hebt gegeven moet toch ondraaglijk zijn?
Daar zet je een kind niet voor op de wereld.

Als mens kun je getroffen worden door allerlei ziekten, de één nog erger dan de ander.
Walgelijk hoe de natuur soms een loopje met ons neemt.
En dat kinderen daar dan ook het slachtoffer van moeten worden is helemaal wrang.

School was in het algemeen niet mijn favoriete bezigheid maar je krijgt er allicht iets van mee.
Ik kan me een biologieles herinneren waarin de leraar het over ziekten had die de mens kunnen treffen.
Dat soms halve steden weggevaagd werden door een ziekte waar niet tegenop te boksen viel.
Toen zei hij iets wat ik nooit vergeten ben: ‘Het is de manier van de natuur om grote opruiming te houden in onze soort. Het tegengaan van overbevolking en zwakke soortgenoten verwijderen.’
Die zin zette me aan het denken tot de dag van vandaag.

Wij zijn de enige dieren op aarde die weten dat we dood gaan, die zich met hand en tand verzetten tegen ziekten, veroudering en dood.
Wij denken na, piekeren en willen oplossen.
Maar kan dat?
Kunnen we een Utopia creëren?
En al zou dat kunnen, wat dan?
Iedereen wordt gezond oud, niemand gaat dood, nooit.
Want dat willen we niet, het mag niet.

Daar kun je lang over doorborduren, er komen steeds meer mensen bij, die moeten allemaal eten, wonen, waar eindigt het?
Niet dus, want we zijn robotten geworden die zich kunnen voortplanten…
Als je geïsoleerd in een tropisch regenwoud leeft, niet ‘geciviliseerd’ bent, weet je dan ook dat je een keer het loodje legt?
Is het niet heerlijk als je onwetend bent, gewoon leeft en dood gaat, een keer?
Je gewoon neerleggen bij dat feit, leven en accepteren wat er op je pad komt.

Maar, hoe je het ook bekijkt, in de dieren en mensenwereld, van kinderen blijf je af!
Kinderen mogen niet ziek worden, dood gaan en andere ellende meemaken.
Kinderen moeten kunnen spelen, ontdekken, vallen en opstaan.
Pas als ze alle leuke dingen gedaan hebben is het tijd om na te denken over de minder leuke dingen die ons kunnen overkomen.
Voor volwassenen is het al ondraaglijk om over na te denken laat staan dat een kind van amper een paar jaar oud moet beseffen dat het er waarschijnlijk een korte tijd later niet meer is.

Dus, Spieren voor spieren, Kika, NCFS en wat er allemaal nog meer ingezameld kan worden voor welke ziekte dan ook, ga zo door en laat moeder natuur niet het kind maar de ziekte uitroeien!

Column van Mary Romijn


Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.